Het was voor mij een verrassing dat dit concert doorging in de grote zaal van de AB. We hebben hier te maken met een singer-songwriter, die alleen komt ( zonder band) en die, voor zover mijn kennis reikt, nooit een hit had of veel airplay kreeg. En toch kon de kleine Zweed Kristian Matsson, met de daarom grappige artiestennaam “Tallest Man On Earth”, deze zaal vol laten lopen. Er is nog geloof in de smaak van de mensheid dacht ik bij mezelf. Als zo’n songwriter , die het van kwaliteit moet hebben, dit kan, is er nog hoop.

Maar eerst was er heet voorprogramma.: Julie Byrne. Zij wordt in de pers dikwijls vergeleken met de jonge Joni Mitchell. Iets wat ergens klopt want ze brengt een soort van dromerige folk muziek zoals Joni in haar beginperiode. Ze werd op het podium bijgestaan door haar vriend die een soort van kleine electrische piano bespeelde. Zelf beroerde ze de akoestische gitaar. Maar vermoedelijk is haar muziek beter gediend met wat meer instrumentale inkleuring. Nu was het eerder verdienstelijk maar blijf nog oefenen.

De kleine Zweed begon dan aan zijn set. Vanaf het eerste moment was het duidelijk dat hij er zin in had. Energiek kwam hij op en begon hij in zijn gekende stijl: voorovergebogen en het hele podium bestrijkend te spelen. Starten deed hij met de banjo bij “Waiting For My Ghost”. Hij had ook enkele elektrische gitaren en een akoestische mee. De opbouw van de nummers is veelal gelijklopend: een lange instrumentale intro, dan de zang, wat ritmeveranderingen en ergens een gitaarbreak. Qua bewegen en manier van doen op het podium deed hij me sterk denken aan Bart Peeters. Hij speelde een lange set met in mijn notaboekje 22 nummers en 2 bissen. In die nummers zaten zeker enkele hoogtepunten bij. Het swingende “The Gardener” bijvoorbeeld. Of het aan Josh Ritter refererende “Revelation Blues” met een catchy riff. “I’ll be Shy” is zeker niet op hem van toepassing en zette zijn goede zangstem in de verf. Het duo “Like The Wheel” en “Burden Of Tommorrow” zijn gewoon toffe songs. Het publiek zong helemaal mee met “Love Is All” . in het rijtje mag ik ook “1904” niet vergeten vernoemen met zijn tempowissels. De intro van “King Of Spain” was pure Mumford & Sons en “The Dreamer” sloot de set af. Bij de bissen was “The Wild Hunt” een pareltje. En zo stopte hij na een kleine twee uur optreden.

Ik zag niemand ontevreden vertrekken want we hadden waar voor ons geld gekregen. En in folk gedrenkte artiest wiens nummers nooit onder de minimum standaard gaan en die een sterk performer is. Straffe gast.

Lisael

Foto's © Yvo Zels